Συνέντευξη με τον ηθοποιό Αντώνη Καφετζόπουλο
Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά – Νικόλας Β. Παππάς
«Ανάμεσα στο κοινό υπάρχουν πάντα και θεατές που αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ’ ό, τι συνήθως πιστεύουν οι ηθοποιοί»
Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη το 1951, όπου και τελειώνει το Ζωγράφειο μειονοτικό δημοτικό σχολείο, ο Αντώνης Καφετζόπουλος έρχεται πρόσφυγας στην Ελλάδα το 1964, συνεχίζοντας τη φοίτησή του στο 8ο Γυμνάσιο της Αθήνας.
Μολονότι το 1969 πετυχαίνει να εισέλθει στο Οικονομικό και Πολιτικό Τμήμα της Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, δύο χρόνια αργότερα (1971) το εγκαταλείπει για ιδεολογικούς και άλλους λόγους.
Για ένα μεγάλο διάστημα εργάζεται σε δουλειές του ποδαριού, σε δισκάδικο και στο Ανοιχτό θέατρο. Αργότερα, για δύο χρόνια, δουλεύει σαν στέλεχος σε δισκογραφική εταιρία και άλλα τρία ηχολήπτης μουσικής. Τελικά σπουδάζει υποκριτική, αν και θα προτιμούσε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο.
Την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο, χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη του, ευτύχησε να την κάνει κοντά στην Έλλη Λαμπέτη. Ακολουθεί η «Αστροφεγγιά» στην τηλεόραση και η «Παραγγελιά» στον κινηματογράφο.
Έχει σκηνοθετήσει τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση και έχει κάνει έξι ταινίες ως σεναριογράφος και τρεις ως σκηνοθέτης.
Έχει κάνει ένα γάμο χωρίς παιδί, έναν με παιδί και ένα παιδί, χωρίς γάμο.
- Κύριε Καφετζόπουλε, αναπολώντας όλη αυτήν τη διαδρομή σας στο θέατρο, πού θα σταματήσει περισσότερο η σκέψη σας;
Α.Κ.: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι συγκεκριμένο. Μάλλον θυμάται κανείς την πρώτη φορά που δούλεψε επαγγελματικά και σίγουρα μερικούς ανθρώπους που έτυχε να συνεργαστεί.
- Σ’ όλη αυτήν την πορεία υπάρχουν άνθρωποι που σας έκαναν με τον τρόπο του ο καθένας να σκεφτείτε και να ξανασκεφτείτε τα όσα σας επισήμαναν;
Α.Κ.: Ναι ασφαλώς, πολλοί. Η Έλλη Λαμπέτη, είναι ένα καλό παράδειγμα. Πιο πολύ η στάση και η νοοτροπία των ανθρώπων έδειχνε πράγματα γι’ αυτούς παρά αυτά που λέγονταν.
- Λέγεται ότι οι ηθοποιοί συνήθως επιλέγουν έναν άνθρωπο από το κοινό και παίζουν γι’ αυτόν. Ακολουθείτε ή όχι αυτήν την τακτική;
Α.Κ.: Όχι, καθόλου. Απλώς έχω στο νου μου ότι ανάμεσα στο κοινό υπάρχουν πάντα και θεατές που αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ’ ό,τι συνήθως οι ηθοποιοί πιστεύουν.
- Το μέγεθος του ρόλου, όχι σαν έκταση αλλά σαν βάθος υποκριτικό, σας επηρεάζει στην επιλογή σας; Ποιος είναι ο βασικός σας στόχος σε μια παράσταση;
Α.Κ.: Ο στόχος του ηθοποιού είναι να δημιουργήσει μια μικρή πλαστή στιγμή που σε κάποιο άλλο σύμπαν θα ήταν πιθανή σαν πραγματικότητα. Και βέβαια, το βάθος του ρόλου είναι το μόνο κριτήριο για το αν αξίζει κανείς να κάνει την προσπάθεια.
- Για ορισμένους η τέχνη είναι καταφύγιο από την απρόσμενη βία, ενώ για άλλους ένα πεδίο ειρηνικών διεκδικήσεων. Τελικά, τι προσφέρει στο σύγχρονο άνθρωπο;
Α.Κ.: Τέχνη είναι και η μεγάλη αλλά και οι μικρές καθημερινές στιγμές στη ζωή του καθενός, αυτό που λέμε κουλτούρα. Είναι μέρος της φύσης μας.
- «Ονειρεύτηκα τον ρόλο ενός μύστη, όχι την τάξη ενός επαγγελματία ή τον ρομαντισμό ενός ερασιτέχνη», έγραψε ο Δημήτρης Ποταμίτης σε λεύκωμα για τα «20 χρόνια Θέατρο Έρευνας». Εσείς πού θα τοποθετούσατε τον εαυτό σας;
Α.Κ.: Θα ήθελα πολύ να είχα ακόμα τη φρεσκάδα του ερασιτέχνη.
- Τελευταία έγινε πολύς λόγος για ηθοποιούς που κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών. Τι θα είχατε να τους πείτε;
Α.Κ.: Οι ουσίες δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημιουργικότητα, τη φαντασία ή οτιδήποτε σε κάνει καλύτερο στην τέχνη σου. Από κει και πέρα ο καθένας είναι ελεύθερος, κατά τη γνώμη μου, να κάνει ό,τι νομίζει με τη ζωή του. Πάντως έχω χάσει περισσότερους φίλους από το αλκοόλ και τα μηχανάκια παρά από οτιδήποτε άλλο.
- Ο Γκοντάρ έχει πει: «Απολαμβάνουμε την ύπαρξη αλλά όχι τη ζωή». Είναι όντως έτσι;
Α.Κ.: Δεν έχω ιδέα τι εννοεί ο Γκοντάρ. Η ζωή είναι ένα τυχαίο συμβάν και περιλαμβάνει την ύπαρξη. Έξω από τη ζωή δεν «υπάρχει» τίποτε. Οφείλει ο καθένας να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τη δική του. Και να είναι χρήσιμος.
- Ο απώτερος σκοπός της δικής σας ζωής;
Α.Κ.: Δεν έχει κανένα απώτερο σκοπό η ζωή μου. Αισθάνομαι πολύ καλύτερα με τον εαυτό μου όταν κάνω κάτι καλά. Δεν ελπίζω σε μελλοντική ανταπόδοση και δεν φοβάμαι τίποτε.
- Στο κοντινό ωστόσο μέλλον τι σχεδιάζετε;
Α.Κ.: Μια ταινία σε σκηνοθεσία Φίλιππου Τσίτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου