Η ιστορία μιας σταγόνας νερού

Γεια σας παιδιά!

Με λένε Νι και είμαι μία μικρή ποσότητα νερού. Κάνω συνήθως παρέα με τον Χιο, αλλά και με τους Βρο, Χη, Φα, Δα και άλλους σαν εμένα.

Δεν έχω πάντα την ίδια μορφή, γίνομαι ατμός, βροχή, νιφάδα, πάγος ρυάκι και άλλα κι αυτό με βοηθάει στο να μη βαριέμαι ποτέ. Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Έχω δει και ζήσει πολλά, άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα. Το καλύτερό μου είναι όταν ταξιδεύω ελεύθερος με τους φίλους μου στα σύννεφα. Τότε κανείς δεν μπορεί να με περιορίσει σε τίποτα και παίζω όλη τη μέρα. Το χειρότερό μου είναι όταν βρίσκομαι κάτω από τη γη, κλεισμένος σε υπόγεια ρεύματα, γιατί εκεί είναι σκοτεινά και κρύα. Αλλά έχω μάθει πια ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθώ στη θάλασσα, για να βρω εκεί άλλους φίλους μου και να παίξουμε με τα ψάρια, που είναι λίγο χαζά αλλά πάντα ευγενικά μαζί μας.

Από τις περιπέτειες που έχω ζήσει, μία θα μου μείνει αξέχαστη και θέλω να σας την διηγηθώ:

Πριν από πολλά χρόνια βρέθηκα να ταξιδεύω με τους φίλους μου, σ’ ένα χαρούμενο σύννεφο, πάνω από τον Ατλαντικό ωκεανό, με κατεύθυνση την Ευρώπη. Εκεί που πηγαίναμε ξαφνικά αρχίσαμε να νιώθουμε μια παράξενη έλξη να μας τραβά προς τα πίσω…. Θέλαμε να αντισταθούμε, γιατί δεν μας αρέσει να μας αλλάζουν τα σχέδια, αλλά ήταν αδύνατον. Με τα πολλά βρεθήκαμε πάνω από την Αμερική σε μια περιοχή όπου μια ομάδα ανθρώπων παράξενα ντυμένοι και βαμμένοι, με φτερά στα κεφάλια, χόρευαν και φώναζαν πολύ περίεργα, γύρω από τη φωτιά. Πρώτη φορά βλέπαμε κάτι τέτοιο και ξαφνιαστήκαμε πολύ. Προσπαθούσαμε να αντισταθούμε, αλλά σαν να υπήρχε ένας περίεργος μαγνήτης που μας τραβούσε κάτω στη γη. Σαν υπνωτισμένοι όλοι μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι αφήσαμε να μας τραβήξει αυτή η περίεργη δύναμη. Βρεθήκαμε να πέφτουμε απαλά και ήρεμα στη γη. Τότε οι περίεργοι αυτοί άνθρωποι, πιο χαρούμενοι από πριν, άρχισαν να χορεύουν και να τραγουδούν περισσότερο και πιο δυνατά.

Τελικά δεν ήταν άσχημα, γιατί μας καλοδέχτηκαν. Μας μάζεψαν σε μεγάλα δοχεία και μας φύλαξαν με πολύ προσοχή. Μας ξόδεψαν λίγο – λίγο, δροσίζοντας πρώτα τα παιδιά τους, μετά τα ζώα τους και ύστερα τα φυτά τους.

Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Του Παναγιώτη Τσουρουπίδη, μαθητή του Α2

διαγωνισμός Shootit - Η διαμαρτυρία είναι δικαίωμα όλων

τι με ενοχλεί...

το καυσαέριο
δεν υπάρχουν δρόμοι για ποδήλατο
δεν έχουμε συγκροτημένη ανακύκλωση
οι ταλαιπωρίες στα νοσοκομεία
ο ρατσισμός
οι κουκουλοφόροι
δεν υπάρχουν δημόσια πάρκα που να παρέχουν υγιεινή και ασφάλεια
η ευθανασία για τους ανθρώπους
τα παγκόσμια κυκλώματα
η κατασπατάληση των αποθεμάτων ενέργειας
η κριτική για το διαφορετικό ντύσιμο
το κάπνισμα
ο κόσμος δεν βλέπει γύρω του
τα ψέμματα
θέλουμε χρώμα, θέλουμε χρόνο, θέλουμε όνειρα. πότε θα ερωτευτούμε εμείς;

Με αφορμή το διαγωνισμό "shootit" (http://www.shootit.gr/) κάποιοι μαθητές του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Αμπελοκήπων σκέφτηκαν και να έγραψαν κάποια ζητήματα που τους ενοχλούν.

Ο διαγωνισμός έχει θέμα το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και δέχεται δημιουργίες που έχουν γίνει με κινητό τηλέφωνο (φωτογραφίες ή βίντεο). Προθεσμία συμμετοχής: 20/12/2009.

Σχολιάστε και στείλτε μας τις δικές σας διαμαρτυρίες σας για να μεγαλώσει η λίστα...

Ο Miro της Μαγιόρκα, στο Τελλόγλειο

Ένα χαριτωμένο κινούμενο σχέδιο από τη Ρωσία εμπνευσμένο από πίνακα του Μιρό, με αφορμή την επίσκεψή μας στην έκθεση "Ο Μιρό της Μαγιόρκα".



Η ιστοσελίδα της έκθεσης: ο Μιρό της Μαγιόρκα

Εντυπώσεις από την έκθεση;;;

10η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Τρίτη 01-12-2009

Δέκατη χρονιά της γιορτής των Αγγέλων. Χιλιάδες κόσμος περιμένει να δει τον επίσημο καλεσμένο της φετινής χρονιάς, το Μιχάλη Χατζηγιάννη.
Ξεκινώ για την πλατεία Αριστοτέλους. Λεωφορεία γεμάτα. Στην Αριστοτέλους χιλιάδες άνθρωποι.
Ώρα 7μ.μ. Κατευθυνόμαστε προς το χώρο των εκδηλώσεων. Σε λίγο εμφανίζεται μια χορωδία μικρών παιδιών που ξεκινά να τραγουδά χριστουγεννιάτικα. Αμέσως μετά το δέντρο και το καράβι της πλατείας ανάβουν, ενώ δεκάδες πυροτεχνήματα φωτίζουν τον ουρανό.
Τα φώτα της σκηνής άναψαν, όλοι φώναζαν!

Ο Μιχάλης βγαίνει στη σκηνή και το τραγούδι ξεκινά! Μέσα σε λίγα λεπτά όλος ο χώρος κατακλύστηκε από κόσμο.
Ο Μιχάλης ξεσηκώνει τους πάντες. Το σκηνικό ήταν καλά στημένο έτσι ώστε να φαίνεται ο Μιχάλης από παντού. Στην περίπτωση που δεν μπορούσες να τον δεις στη σκηνή των έβλεπες από τη γιγαντοοθόνη. Ήταν μια πανέμορφη μουσική βραδιά!
Για όσους έχασαν τη φετινή γιορτή των αγγέλων, ελπίζω του χρόνου να σας δοθεί η ευκαιρία. Για όσους φοβούνται ότι θα έχει πολύ κόσμο και θα ταλαιπωρηθούν να βρουν πάρκινγκ... καλύτερο θα ήταν να πάρουν ένα μέσο μαζικής μεταφοράς!

Κείμενο, σχέδιο: Παύλος Ψαθάς, Β2

Έρχεται το καλοκαίρι!

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τ' άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Εικόνες και δημιουργίες των μαθητών της Α' τάξης, με έμπνευση από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη "Όλα τα πήρε το καλοκαίρι".



Η μελοποίηση είναι του Δημήτρη Παπαδημητρίου και η ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.

Ημέρα ποίησης στο δρόμο

Στις 21 Μαρτίου 2009 το Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Αμπελοκήπων συμμετείχε στην Παγκόσμια ημέρα ποίησης.

Τα παιδιά της Κατεύθυνσης Θεάτρου & Κινηματογράφου της Α' Γυμνασίου, στο πλαίσιο του μαθήματος της Δημιουργικής Γραφής με την κ. Συμεωνάκη, επέλεξαν ποιήματα που τους άρεσαν και βγήκαν στους δρόμους των Αμπελοκήπων και τα χάρισαν, μαζί με το χαμόγελό τους, στους περαστικούς.



Μαζί με τις φωτογραφίες από εκείνη την όμορφη μέρα, ακούστε τον "Κεμάλ" του Μάνου Χατζιδάκι με την υπέροχη φωνή της Αλίκης Καγιαλόγλου.

Ένα διαφορετικό μάθημα με τον λογοτέχνη Τόλη Νικηφόρου

Ο Θεσσαλονικιός ποιητής και συγγραφέας Τόλης Νικηφόρου επισκέφτηκε το Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης και πέρασε μαζί μας αρκετές δημιουργικές ώρες. Μίλησε με τα παιδιά, απάντησε στις πολλές και ευφάνταστες ερωτήσεις τους και διάβασε αποσπάσματα από ποιητικές του συλλογές. Στο τέλος τα παιδιά έγραψαν με έμπνευση τα κείμενά του. 

Ήταν ένα μάθημα διαφορετικό από τα άλλα...

[Video1: Καλωσόρισμα από τους μαθητές και την Διευθύντρια του σχολείου Κούλα Αδαλόγλου]

Ο Τόλης Νικηφόρου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1938 από γονείς πρόσφυγες. Αποφοίτησε από το Ανατόλια το 1957 και σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων. Εργάστηκε χρόνια ως τραπεζικός υπάλληλος, μεταφραστής και αναλυτής συστημάτων στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα και τα χρόνια της δικτατορίας στο Λονδίνο. Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες. Είναι τακτικός συντάκτης της Νέας Πορείας από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ποίηματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, βουλγαρικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και ιταλικά και έχουν περιληφθεί σε πολλές ελληνικές και ξένες ανθολογίες. (Πηγή: Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης) 

[Video 2: Ο Τόλης Νικηφόρου μιλάει με τα παιδιά]

Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η πολύ καλή σχέση του ποιητή με την τεχνολογία και τα σύγχρονα μέσα έκφρασης όπως 

τα το διαδίκτυο και τα blogs.

Περισσότερα για τον ίδιο και τις δραστηριότητές του μπορείτε να βρείτε online στην προσωπική του ιστοσελίδα αλλά και ιστολόγιο με θέμα την ποίηση:

• http://www.nikiforou-poems.gr/
• http://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/
  
• http://lesxianagnosis.blogspot.com
  

Κωσταντίνος προς Κωστάκη, 2009 μ.Χ.

Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (*)

Κωστάκη…

Πάνε 80 χρόνια, μπορεί και παραπάνω που έφυγες. Πολλοί λένε ότι έφυγες, αλλά εγώ δεν το πιστεύω! Απλά έχεις λίγο αποστασιοποιηθεί από τα γεγονότα του έξω κόσμου, αυτό είναι όλο. Οι Πρεβεζάνοι σε λένε τρελό, αλλά δεν ξέρουν. Δεν ξέρουν τίποτε για σένα. Μήτε κι εγώ σε ξέρω καλά. Αλλά τι σημασία έχει; Για μένα είσαι εδώ, δίπλα μου. Θέλω πάρα πολύ να έρθω να σε δω, αλλά δυστυχώς δεν έχω ακόμη τα μέσα. Αυτό ούτε και για μένα είναι ευχάριστο.

Αν μπορούσες να με δεις, θα με θεωρούσες ένα μικρό παιδί και δίκιο θα ΄χες, αλλά ξέρεις, όταν έναν άνθρωπο τον βιώνεις και τον γνωρίζεις μέσα από τις σελίδες κάποιου βιβλίου, αποκτάς την ηλικία του βιβλίου! Πες με βλάκα, πες με ψυχάκια, μα πρέπει να ξέρεις τι είδους άνθρωπος σου γράφει. Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα βέβαια απ΄ το να φεύγεις. Χειρότερο είναι να χάνεις εσύ κάποιον. Εσύ έφυγες και ησύχασες. Κι εμείς, εμείς Κωστάκη; Ωραία, το ΄βγαλα από μέσα μου και ησύχασα. Αρκετά όμως μιλήσαμε για μένα.

Εσύ φαντάζομαι να περνάς καλά εκεί που είσαι. Και δε χωράει καμιά αμφιβολία ότι είσαι κάπου εδώ κοντά. Αυτό δεν μπορεί να μου το βγάλει κανείς απ΄ το μυαλό. Ξέρω πάντως ότι περνάς καλά. Ίσως να είναι και η Μαρία μαζί σου. Τώρα φαντάζομαι ότι θα μπορείς ελεύθερα να την πιάνεις απ΄ τη μέση, χωρίς να σε συλλάβουνε, χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσεις πράγματα που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι ανώφελο. Αυτή αγάπησε έναν ποιητή, όχι έναν ήρωα!

Ξέρω ότι άφησες και σε μένα ένα αντίο. Δύο προσπάθειες, όπως λένε αυτοί που νομίζουν ότι είσαι νεκρός. Λένε ότι τελικά τερμάτισες τη ζωή σου με πιστόλι. Ίσως έτσι να ΄ναι. Και την προηγούμενη μέρα στη θάλασσα, στην απέραντη, βαθιά, γαλάζια έκταση του αντίο. Επιλογές αποστασιοποίησης. Για κάποιους είσαι ψυχοπαθής, αλλοπρόσαλλος. Υπάρχουν κι αυτοί που το μόνο που βλέπουν είναι ένα ξερό Κ.Γ. Καρυωτάκης. Για μένα όμως, να ξέρεις, είσαι και θα είσαι ο Κωστάκης.

Με αγάπη
Κωνσταντίνος

---

Κείμενο από τον μαθητή Κωνσταντίνο Μαυρόπουλο - στο μάθημα της Δημιουργικής Γραφής


(*) Ο τίτλος είναι από ποίημα του λογοτέχνη Τόλη Νικηφόρου