Η ιστορία μιας σταγόνας νερού

Γεια σας παιδιά!

Με λένε Νι και είμαι μία μικρή ποσότητα νερού. Κάνω συνήθως παρέα με τον Χιο, αλλά και με τους Βρο, Χη, Φα, Δα και άλλους σαν εμένα.

Δεν έχω πάντα την ίδια μορφή, γίνομαι ατμός, βροχή, νιφάδα, πάγος ρυάκι και άλλα κι αυτό με βοηθάει στο να μη βαριέμαι ποτέ. Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Έχω δει και ζήσει πολλά, άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα. Το καλύτερό μου είναι όταν ταξιδεύω ελεύθερος με τους φίλους μου στα σύννεφα. Τότε κανείς δεν μπορεί να με περιορίσει σε τίποτα και παίζω όλη τη μέρα. Το χειρότερό μου είναι όταν βρίσκομαι κάτω από τη γη, κλεισμένος σε υπόγεια ρεύματα, γιατί εκεί είναι σκοτεινά και κρύα. Αλλά έχω μάθει πια ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθώ στη θάλασσα, για να βρω εκεί άλλους φίλους μου και να παίξουμε με τα ψάρια, που είναι λίγο χαζά αλλά πάντα ευγενικά μαζί μας.

Από τις περιπέτειες που έχω ζήσει, μία θα μου μείνει αξέχαστη και θέλω να σας την διηγηθώ:

Πριν από πολλά χρόνια βρέθηκα να ταξιδεύω με τους φίλους μου, σ’ ένα χαρούμενο σύννεφο, πάνω από τον Ατλαντικό ωκεανό, με κατεύθυνση την Ευρώπη. Εκεί που πηγαίναμε ξαφνικά αρχίσαμε να νιώθουμε μια παράξενη έλξη να μας τραβά προς τα πίσω…. Θέλαμε να αντισταθούμε, γιατί δεν μας αρέσει να μας αλλάζουν τα σχέδια, αλλά ήταν αδύνατον. Με τα πολλά βρεθήκαμε πάνω από την Αμερική σε μια περιοχή όπου μια ομάδα ανθρώπων παράξενα ντυμένοι και βαμμένοι, με φτερά στα κεφάλια, χόρευαν και φώναζαν πολύ περίεργα, γύρω από τη φωτιά. Πρώτη φορά βλέπαμε κάτι τέτοιο και ξαφνιαστήκαμε πολύ. Προσπαθούσαμε να αντισταθούμε, αλλά σαν να υπήρχε ένας περίεργος μαγνήτης που μας τραβούσε κάτω στη γη. Σαν υπνωτισμένοι όλοι μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι αφήσαμε να μας τραβήξει αυτή η περίεργη δύναμη. Βρεθήκαμε να πέφτουμε απαλά και ήρεμα στη γη. Τότε οι περίεργοι αυτοί άνθρωποι, πιο χαρούμενοι από πριν, άρχισαν να χορεύουν και να τραγουδούν περισσότερο και πιο δυνατά.

Τελικά δεν ήταν άσχημα, γιατί μας καλοδέχτηκαν. Μας μάζεψαν σε μεγάλα δοχεία και μας φύλαξαν με πολύ προσοχή. Μας ξόδεψαν λίγο – λίγο, δροσίζοντας πρώτα τα παιδιά τους, μετά τα ζώα τους και ύστερα τα φυτά τους.

Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Του Παναγιώτη Τσουρουπίδη, μαθητή του Α2