Αντί προλόγου

Στην πρώτη στάση
στέκομαι στη γωνία και σκάζει μύτη,
δειλά.
Κρατάει μια βαλίτσα με
παπουτσάκια χορού, χρώματα, δυο τρία θεατρικά κοστούμια.
ντυμένο λέξεις
και όνειρα.
Με πλησιάζει. Έχει τη βελούδινη αφή της παιδικότητας.
Άρτι αφιχθέν.
Του δίνω το χέρι. Σαν καλωσόρισμα
και σαν ευχή. Για το ταξίδι που άρχισε.
Έχει καλή σκευή, θα διαρκέσει.
Θα περιμένω να στολίσει λευκές σελίδες και την άδεια μου οθόνη.
«Άρτι αφιχθέν» και σε επόμενες στάσεις,
πολλές και όμορφες. Πιο πλούσιο κάθε φορά και πιο βαρύ
σε λέξεις και όνειρα.
Είναι ανεκτίμητες οι λέξεις όταν δημιουργούν.

Κυριακή Αδαλόγλου,
Διευθύντρια του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης