Μότσαρτ

ΜΟΤΣΑΡΤ

Αυστριακός μουσικοσυνθέτης (Σάλτσμπουργκ 1756 – Βιέννη 1791). Ο πατέρας του Λεοπόλδος, μουσικός κι αυτός, γρήγορα κατάλαβε το ταλέντο του γιου του και αφιερώθηκε στη μουσική του καλλιέργεια. Οι πρώτες συνθέσεις του, χρονολογούνται στα 1762, χρονιά που άρχισε μία σειρά από ταξίδια στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Αγγλία και στην Ολλανδία και έδωσε με την αδερφή του Μαρία – Άννα τις πρώτες συναυλίες του .Το 1769-1772 έκανε τρεις περιοδείες στην Ιταλία και επηρεάστηκε πολύ από την ιταλική όπερα. Από το 1772 – 1777 ήταν πρώτος βιολιστής στην ορχήστρα πριγκίπων – αρχιεπισκόπων και παράλληλα συνέθετε ποικίλα μουσικά έργα. Το 1777 έκανε ένα ταξίδι στο Παρίσι, όπου έπαιξε μία συμφωνία του και το μπαλέτο του ¨ Μικρά τίποτε ¨. Μετά πήγε στο Μόναχο και ανέβασε την όπερα του ¨ Ιδομενέας ¨. Το 1781 εγκαταστάθηκε στη Βιέννη και παντρεύτηκε την Κοστάνζα Βέμπερ. Από εδώ και στο εξής ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την όπερα. Στο διάστημα 1784 – 1787 συνέθεσε το μεγαλύτερο αριθμό των έργων του και λίγα χρόνια αργότερα πέθανε βασανισμένος από οικονομικές δυσχέρειες, αφήνοντας μισοτελειωμένο το έργο του ¨Ρέκβιεμ .

Ο Μότσαρτ αναγνωρίστηκε ένας από τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες, κρίκος στην αλυσίδα, Μπάχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν. Στα 35 χρόνια που έζησε συνέθεσε πάνω από 600 έργα, μεταξύ των οποίων 24 όπερες, 19 λειτουργίες, 3 σερενάτες, 41 συμφωνίες, 22 κονσέρτα για πιάνο και ορχήστρα, 7 κονσέρτα για βιολί και ορχήστρα, 19 σονάτες για πιάνο 38 σονάτες για βιολί και πιάνο και πολλά άλλα μουσικά έργα. Σπουδαιότερα είναι: το εκκλησιαστικό ¨Ρέκβιεμ¨ και οι όπερες :¨Οι γάμοι του Φίγκαρο”, ¨Ο Μαγικός Αυλός,¨Ο Δον Ζουάν”, ¨Η απαγωγή από το Σεράι¨, ¨Ο τιμωρημένος ακόλαστος, ¨Έτσι κάνουν όλες¨, ¨Η επιείκεια του Τίτο¨ κ.ά..

Η μουσική του Μότσαρτ προκάλεσε διάφορες και αντιφατικές εκτιμήσεις, όπως συμβαίνει πάντα στην εκτίμηση του έργου μεγάλων προσωπικοτήτων. Ο Σαντάλ χαρακτήρισε το συνθέτη ως δραματικό, μελαγχολικό, ακόμη και τραγικό, ενώ ο Χόφμαν τον θεώρησε δημιουργό του ρομαντικού μουσικού δράματος, όταν άκουσε το έργο του ¨Ο τιμωρημένος ακόλαστος ¨ή ¨Ντον Τζοβάνι ¨. Για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν ο Μότσαρτ είναι ο μουσικός που προσθέτει κάτι περισσότερο σ’ όλα τα μουσικά είδη με τα οποία ασχολήθηκε, ενώ για τον Γκέτε ο Μότσαρτ είναι η μεγαλοφυΐα με έμφυτη τη δημιουργική μορφή στα έργα του. Την ίδια εξαιρετική υψηλή ιδέα είχε και ο Χάιδν. Σήμερα είναι απ’ όλους παραδεκτό ότι ο Μότσαρτ είναι ένας συνθέτης υψηλής πνοής, δημιουργικότατος και πάντα επίκαιρος και η μουσική του ακούγεται πάντα ευχάριστα απ’ όλους.

ΓΚΟΥΝΤΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ Α1