Τα καλύτερα Χριστούγεννα

Αχ … Σε λίγες μέρες πλησιάζουν τα Χριστούγεννα!
Πολλά παιδάκια τα περιμένουν πώς και πώς να έρθουν, εγώ πάλι δεν θέλω να έρθουν ποτέ ξανά.

Κάθε Χριστούγεννα μαζευόμαστε στο σπίτι της γιαγιάς μου της Καλλιόπης και ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Ανταλλάζαμε τα δώρα, κόβαμε τη βασιλόπιτα και μετά ο μπαμπάς μαζί με τον παππού μας έλεγαν διάφορες φανταστικές ιστορίες.

Φέτος όμως δεν πρόκειται να είναι αυτά τα Χριστούγεννά μου όπως τα περσινά.

Η μητέρα μου χώρισε με τον πατέρα μου και από δώ και πέρα πρέπει να ξεχάσω τα οικογενειακά Χριστούγεννα.

Είναι πολύ δύσκολο για εμένα. Κάποιον αναγκαστικά πρέπει να αφήσω μόνο του αυτή τη χρονιάρα μέρα, είτε τον πατέρα μου είτε τη μητέρα μου. Δυστυχώς μόνο με τον ένα μπορώ να είμαι. Μακάρι να ξαναγινόμαστε οικογένεια όλοι μαζί, χωρίς να υπάρχει αυτό το δίλημμα! Δεν το θέλω και δεν μπορώ να το κάνω.

Οι μέρες πέρασαν. Να και τα Χριστούγεννα. Φέτος δεν ζήτησα κανένα δώρο από κανέναν! Ήταν το τελευταίο που με ένοιαζε.

Ήμουν τόσο στενοχωρημένη! Προσπαθούσα να το κρύψω, αλλά δεν μπορούσα. Από την άλλη όμως, δεν ήθελα να καταλάβει και τίποτα η μαμά μου. Δεν ήθελα να την στεναχωρήσω και αυτήν.

Τα Χριστούγεννα πέρασαν έτσι απλά. Είχε γενέθλια και μια φίλη μου και όσο να ‘ναι με έκαναν να ξεχαστώ.

Ώρες ώρες όμως σκέφτομαι ότι όλα είναι όπως παλιά, αλλά μετά ξαναγυρνάω στην πραγματικότητα. Η μαμά μου όμως από μικρή μου λέει ότι όταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ και το πιστεύουμε, το ελπίζουμε στο τέλος θα γίνει.

Έτσι κι εγώ μπορώ να πω ότι ακόμα ελπίζω ότι και την τελευταία στιγμή μπορεί να γίνει κάτι καλό, κάτι το «μαγικό» κι όλα θα γίνουν όπως παλιά.

Έφτασε κι η Πρωτοχρονιά. Όλα στο σπίτι ήταν πολύ γιορτινά και είχε μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, αλλά η θλίψη με κυρίευε.

Το τραπέζι και αυτό στα γιορτινά του, ήταν γεμάτο από λιχουδιές. Είχε έρθει και η αδερφή μου από την Αθήνα όπου σπουδάζει, για να είμαστε μαζί στην αλλαγή του χρόνου.

Πήγε 12! Και αρχίζει να χτυπάει το ρολόι. Ξαφνικά, εκεί που είχαμε μαζευτεί γύρω από το τραπέζι χτυπάει το κουδούνι. Ξαφνιασμένες όλες κοιτάμε την πόρτα απορημένες.

Πηγαίνει η μαμά και ανοίγει και … είναι ο μπαμπάς. Ναι, ο μπαμπάς. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Είναι τόσο όμορφος με το κουστούμι του και στο χέρι ένα μπουκάλι κρασί!

Τελικά δίκιο είχε η μαμά μου γι’ αυτά που μου έλεγε και εγώ αυτό το ήθελα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Μπορεί να μην είναι και πάλι μαζί οι γονείς μου, αλλά εμένα μου αρκεί και αυτό.

Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω! Ήταν σαν όνειρο. Πρώτη φορά ένιωσα έτσι και αυτή τη στιγμή δεν θα την άλλαζα με τίποτα, ούτε με όλο το χρυσάφι.

Είναι πραγματικά η καλύτερη Πρωτοχρονιά που θα μπορούσα να περάσω!


από τη Σοφία (μαθήτρια του Β2)